Kurator wystawy: Zuzanna Zubek-Gańska

Aranżacja światła: Włodzimierz Janowski

Wstęp na wernisaż wystawy i wystawę jest bezpłatny i nie wymaga rezerwacji.

Wystawa czynna do 13 marca.

Caravaggio – Sztuka umierania, narodzin i trwania to cykl 12 wielkoformatowych obrazów fotograficznych inspirowanych twórczością włoskiego malarza Caravaggia, działającego w Rzymie, Neapolu i na Malcie w latach 1593- 1610. Malarz ten uważany za reformatora malarstwa przełomu XVI i XVII wieku, wyrzekł się idealizowania ciała ludzkiego na rzecz realizmu, co podkreślał zastosowaniem ostrego światłocienia. Artysta łączył filozoficzne i psychologiczne treści z charakterystyczną formą. Tworzył w większości obrazy o tematyce religijnej inspirowane chrześcijaństwem. Jego styl stał się wzorem dla malarstwa barokowego. Natomiast każde z dzieł, zaprezentowanych przez Artura Sochana, odtwarza scenę z wybranego płótna genialnego Włocha, z tą różnicą, że w poszczególne postaci tym razem wcielają się współczesne kobiety – Polki, mieszkanki Warszawy, a dokładnie jej historycznej dzielnicy o nazwie Praga. Autor próbuje odpowiedzieć na pytanie czy dawna, wielka sztuka, pomimo upływu czasu, przenosi nadal swój emocjonalny i ikonograficzny przekaz i czy utrwala się w świadomości współczesnego człowieka.

Artur Sochan jako artysta charakteryzuje się wyjątkową wrażliwością i szeroką wizją. Jego prace cechuje wszechobecna transcendencja. Są one przepojone humanizmem i pytaniami o kondycję człowieczeństwa zarówno w aspekcie indywidualnym jak i społecznym. Obcując z pracami Artura Sochana balansujemy na granicy życia i śmierci. W takich też kategoriach postrzega on swoje modelki w dziełach składających się na tę wystawę. Chwila w jakiej są one przedstawiane zdaje się być najważniejszą chwilą w ich życiu, tak jakby przyszłość, a nawet kolejna minuta życia, miała nie zaistnieć. Jego kreacje pulsują życiem tej wielkiej chwili, a odbiorcy mają wrażenie, że pochodzą one z innego wymiaru. Żyją ale poza czasem i przestrzenią.

Artur Sochan, to artysta, który nie ucieka w prostotę nowoczesnych form, a bierze na swoje barki odpowiedzialność za pełen dialog z widzem za pomocą rozbudowanych, jak na dzisiejsze czasy środków artystycznych. Prowokuje do zadawania trudnych pytań. Stawia interesującą tezę, że człowiek, pomimo zmian dziejowych, technologicznych i społecznych tak naprawdę się nie zmienia. Zawsze będzie sobie zadawać pytania „Kim jestem i dokąd
zmierzam?”. „Czy to, że żyję w XXI wieku czyni mnie lepszym i bardziej świadomym od moich przodków i poprzedników czy jest odwrotnie?”.